Veelzijdig Venezuela

De volgende reis was naar Venezuela. Mijn eerste voet op Zuid-Amerikaanse bodem. Een divers land, maar wel met de nodige uitdagingen. Ook tijdens de reis, want tijdens deze reis werd ik ziek. We belevende ook hele boeiende en leuke avonturen. We hebben een paar buitengewoon uitdagende duiken gemaakt. Een diverse reis die ons naar Caribische sferen brengt, maar ook diep in de jungle.

De vlucht verliep van Amsterdam via Frankfurt naar Caracas. Het vliegveld had een moderne entree en werden onze paspoorten gecontroleerd. De vragen die gesteld werden ¨Wat is je doel in Venezuela?¨ en ¨Voor hoelang blijf je?¨. Eenmaal door de douane wordt je besprongen door ¨mannetjes¨ die geld willen wisselen. Zelfs de officiële beveiligers wisten wel wat om je geld afhandig te maken om tegen een slechte koers het geld te wisselen.

Door de drukte was ik even de reisgroep kwijt en werd ik begeleid door 1 van de beveiligers naar een wisselkantoor. Hij vroeg aan mij of ik bleef in Caracas, maar ik vertelde hem dat ik rond ging reizen. Hij vertelde ¨Caracas no good, lots of shooting¨. Dat beloofd wat!

De reis landinwaarts

We startte de reis vanuit Caracas, maar we verbleven niet in deze stad. Via Catia la Mar reden we naar Puerto Cabello. Daar maakte we een paar mooie duiken. De reis ging richting de Andes, via Los Llanos en de Venezolaanse jungle. Even buiten Puerto Ayacucho zagen we Colombia liggen.

Catia la Mar

Gelukkig wist ik nog wel waar een aantal reisgenoten waren en ben ik verder gelopen om een pinautomaat te zoeken. De reisleider wees mij later de weg en vroeg aan dezelfde beveiliger om mij daar naar toe te brengen. Nadat geld was geregeld, maakte we kennis met de chauffeur en reisleider.

We verlieten Caracas om direct naar onze eerste verblijfplaats te gaan. Eenmaal aangekomen bij de posada, werd ons gewezen op de gevaren van de omgeving. We overdrijven niet, maar rondom de posada was een meters hoge muur. Daar boven op was draad gespannen met een aansluiting op elektriciteit. Verder mochten we na zonsondergang de posada niet verlaten. De eerste stop in Catia la Mar, een buitenstad van Caracas, was er één om niet te vergeten.

De reis naar Puerto Cabello

Op de tweede dag zijn we naar Puerto Cabello gereden. Deze middelgrote stad bezit een grote haven. Deze plaats heeft ook een Nederlandse achtergrond. Het waren de Nederlanders die in deze plaats zorgde voor de logistieke afwerking van het verschepen van de goederen. Door het gevaar van de Spanjaarden, bouwde de Nederlanders een fort die uitkijkt over Puerto Cabello en de haven.

Na het bezoek aan het fort reden we naar de posada waar we voor 2 nachten zouden blijven. Een posada die zeer aan te raden is als je ooit in Puerto Cabello komt. Het stadje Puerto Cabello ligt op ruim 3 uur rijden van Caracas en was niet te vergelijken. Hier kon je vrij onbezorgd rondlopen.

Tijdens ons verblijf in Puerto Cabello was de finale van het WK voetbal. Nadat Italië wereldkampioen werd, was het feest in Venezuela. Vele toeterende auto´s en overal Italiaanse vlaggen. De avond was een relax avond. Wandelen over de boulevard en wat eten bij een eetgelegenheid aan de boulevard.

De volgende dag maakte we een boottrip langs de Venezolaanse kust. Onze bestemming was een klein eiland, Isla Larga genaamd. Bij dit eiland liggen een aantal scheepswrakken, waaronder een Duitse vrachtschip en U-boot uit de 2e Wereld Oorlog. Voordat we de reis naar Venezuela maakte, heb ik er voor gezorgd dat ik mijn duikbrevet had gehaald. Dat kwam nu goed van pas.

Twee fantastische duiken brachten ons in de U-boot. Achteraf gezien was dit duiktripje wel risicovol, maar ik vertrouwde op de divemaster en mijn buddy. Het was een spectaculair beeld om naast een enorme duikboot te hangen.

Richting de Andes

Dag 4 werd een lange reisdag met ruim 800 km. Onderweg stopte bij en botanische tuin met meer dan honderden verschillende tropische planten. Boven in de bomen leven brulapen en was het noodzakelijk om rekening te houden dat deze apen plassen en poepen zonder rekening te houden met wat er onder hen loopt.

De tuin was mooi en er was een voormalig klooster dat nu als de ingang fungeert. De tuin is ruim 10 hectare groot en La Mision genaamd. We hebben hier ruim 4,5 km gewandeld.

De volgende stop was voor de lunch. Voor elke restaurant staan vrouwen die je naar binnen schreeuwen, letterlijk. Maar we hadden al gereserveerd. Ik had een vissoep met een mix van schelpdieren.

Na een aantal keer onderweg te zijn gestopt, kwamen we rond half 8 in de avond aan in een posada vlakbij Timotes. Timotes ligt in de Andes en is gesticht door de Timotes indianen. Helaas zijn er nagenoeg geen volbloed Timotes indianen meer. Dit komt doordat de Spanjaarden gedurende de overheersing veel mannen vermoorden en zorgde dat de vrouwen met de Spanjaarden moesten trouwen of ze werden verkracht. Timotes was een tussenstop om de volgende dag de weg te vervolgen naar Merida.

Merida

Deze dag staat in het teken van de reis naar Merida. We reden via de Adelaarspas. Een bergpas op 4200 meter hoogte. Dat was te merken. Deze pas staat bekend door dat Simon Bolivar deze bergpas nam in de strijd tegen de Spanjaarden. Simon Bolivar wordt hier aanbeden, omdat hij vijf landen bevrijdde van de Spanjaarden. Onder andere Bolivia, Colombia en Venezuela. Dit deed hij met indianen en Engelse huurlingen.

Het ademen op deze hoogte was nogal lastig. De zuurstof wordt op deze hoogte gehalveerd in vergelijking met zeeniveau. Dit was te merken door een meer benauwd gevoel, licht in me hoofd en een snel kloppend hart. Dit is niet gevaarlijk, omdat we niet langer dan 3 uur op deze hoogte verbleven.

De volgende stop was bij een stichting die zich inzet om de condor voor uitsterven te behoeden. De condor, een afstammeling van de gieren, is een heilig dier in de Andes landen. Door zijn spanwijdte van zeker 3 meter is dit dier een symbool voor voorspoed en moed. Dit bezoek werd afgesloten met een film over de condor. De condor was namelijk in de jaren 60 officieel uitgestorven in de Andes. De machtige vogel is weer terug, doordat er 5 condors uit een fokprogramma werden uitgezet. Echter het doel om de condor weer op zijn oude niveau terug te brengen is op de dag van vandaag nog niet gehaald.

Na het bezoek aan de condors, reden we naar Merida. Een studentenstad, want Merida bezit namelijk 1 van de grootste universiteiten van Venezuela.

Los Nevados – Merida

Op deze dag vertrokken we vroeg naar een indianendorpje in de Andes op 2700 m hoogte. Los Nevados genaamd. De bus die ons de hele reis begeleid kan daar niet komen, dus zijn we met 3 terreinwagens de bergen in gegaan. Langs smalle bergpaden en rotsachtige wegen. Soms lag er een koe op de weg, maar door wat getoeter ging zij wel opzij. Onderweg hebben nog gestopt om wat te eten. Een lekker pasteitje en vruchtendrank. Allemaal vers klaar gemaakt, dus extra lekker.

De rit naar Los Nevados duurde ruim 4 uur. Dat was een behoorlijk zit. Zeker nadat ik deze ochtend niet helemaal lekker voelde. Eenmaal aangekomen in Los Nevados was het uitzicht verbluffend mooi. In de verte verschillende bergpaden en kleine huisjes. Er vlogen zeker 7 arenden.

De mensen die de posada bezitten is een oude man en een jongere vrouw met 2 kinderen. De slaapplaats was zeer eenvoudig. We deelde de kamers, douche en wc.

Na het verblijf in Los Nevados was het tijd om terug te gaan naar Merida. Niet met de terreinwagens, maar per muilezel en een gondel. Met de muilezels en een paar paarden vertrokken we vroeg de Andes in. Ons doel lag op een punt van 4200 m even nabij Pico Bolivar. Via zandwegen en rotsachtige bergpaden werden we in drie groepen begeleid door de lokale reisgidsen. Die met indianenkreten en gefluit de aandacht en leiding van de muilezels en paarden wisten te houden.

Gelukkig dat het tijdens de 4 uur durende rit het niet regende. Dit had de tocht namelijk veel zwaarder gemaakt. Dit was al een behoorlijke opgave, omdat ik niet veel gegeten had en de omstandigheden toch zwaar waren. De kou en de ijle lucht op die hoogte speelde zeker mee.

Eenmaal op 4200 m hoogte aangekomen, moesten we nog ruim een half uur lopen naar het gondelstation. Het uitzicht was bijzonder. Helaas regende het aan de andere kant van berg wel. Dit maakte de rotspaden glad en moesten we extra opletten. Bij de gondel aangekomen, was ik doorweekt en was het koud. Gelukkig had ik me badhanddoek bij me. Eenmaal terug in Merida was het wel weer lekker warm.

In Merida verbleven we in dezelfde posada als op dag 5 – 6. Na een douche en kipburger, voelde ik me weer een stuk beter.

Op weg naar Los Llanos

Het vertrek vanuit Merida was vroeg. Er stond een lange reisdag van 14 uur voor de boeg. Na 2,5 uur rijden sloeg het noodlot toe. De bus kwam met pech te staan. Een kapotte V-snaar en lekkende olie was de oorzaak. Dit hield in dat we van half 9 tot half 1 konden wachten op vervangend vervoer midden in een dorpje in de Andes. Het werd een bus die wel groter was dan waar me eerst mee reden. Onze reis naar San Fernando duurde uiteindelijk 19 uur!

Na de tussenstop en de overnachting was ik aan de malaria tabletten begonnen. De volgende dag voelde ik me niet goed. Ik was misselijk en voelde me koortsig. Ook vandaag hadden we een flinke reis voor de boeg. We reden naar de moeraslanden van Los Llanos. Hier zagen we kaaimannen, capibara´s, vogels een schildpad en werd er door 1 van de reisleiders een piranha gevangen. Erg gaaf om te zien! De reisleider nam de piranha mee terug naar het kamp. Daar wachtte twee krokodillen in kooien ons op. De piranha werd gevoerd aan deze krokodillen. De safari was erg regenachtig, maar leidde wel af van het nare zieke gevoel. Helaas hebben we geen anaconda´s gezien.

We zette de reis voort richting de stad San Fernando. Wederom een reisdag waarop ik me bijzonder rot voelde. Ik heb dan ook niet veel meegemaakt van deze reisdag. Door een reispilletje was ik de hele dag duf en heb ik veel geslapen in de bus. Bij aankomst in San Fernando ben ik dan ook meteen mijn bed ingedoken. Het werd een behoorlijk nare nacht, waarbij ik op het punt stond om de reis te beëindigen.

De jungle

Na het verblijf in San Fernando reden we verder in zuidelijke richting. Even voorbij Puerto Ayacucho was ons verblijf midden in de jungle aan de Orinoco rivier. Ons kampement was wel erg gezellig. De huisjes waren van die rieten daken met douche, wc en 2x eenpersoonsbed met klamboe. Het ontvangst was leuk met een drankje en het eten was er ook goed. Ik had zowaar een kleine opleving.

De volgende dag heb ik de hele dag rust gehouden. Een beetje geslapen en gelezen. Aan de rivier was het leuk verblijven. Aan de overkant zagen we Colombia. In de stad waren ook veel militairen en politie, omdat ze in Venezuela het niet erg hebben op Colombianen, maar wat natuurlijk nog meer speelt is drugs. Vanuit Colombia transporteren drugskoeriers de drugs naar Venezuela.

De reis gaat voort – terug naar de kust

Met nog een paar dagen jungle, reisde we via Cuidad Bolivar richting de kust. Het tweede deel van de reis was zorgde ook weer voor een beter vooruitzicht wat gezondheid betreft en stonden er nog hele bijzondere activiteiten op het programma.

Nog meer jungle – Rio Caura

Na het verblijf aan de Orinoco hadden we een reisdag voor de boeg. De reis over wegen met gaten, hobbels en kuilen. Dit duurde ongeveer 7,5 uur. De laatste anderhalf uur reden we door de jungle. Modder en diepe plassen maakte het de chauffeur niet lastig en kwamen we met een vieze bus uiteindelijk terecht aan een kampement aan de Rio Caura, een zijtak van de Orinco rivier.

We zaten in het midden van Venezuela. De komende 2 nachten bracht we door in gedeelde slaapplaatsen met hangmatten. De familie die het kampement bezit, zorgde voor het eten. Continu hoorde je krekels, sprinkhanen, wilde papegaaien en vloog er van alles om je heen. Overdag was er geen elektriciteit. Vanaf half 6 en het begin van de avond was er elektriciteit door een generator. Deze generator zorgde dat de familie kon koken en het kamp enigszins verlicht werd.

Het was een mooi avontuur. Helaas was ik nog ver van helder en gezond. Al een paar dagen had ik bijna niets gegeten en leefde ik op een beetje rijst en sportdrankjes. Het moet wel, want in de jungle verlies je zo veel vocht.

Cuidad Bolivar – beter worden

Na 4 dagen jungle is het tijd voor de stad. Een stuk oostelijker in Venezuela ligt Cuidad Bolivar. De stad waar Simon Bolivar de uiteindelijke overwinning behaalde op de Spanjaarden. We zouden een weekend in deze stad verblijven.

Waar een groot gedeelte van de reisgroep weer terug ging naar de jungle om een bezoek te brengen aan de Angel Falls, hebben wij er voor gekozen om in de stad te blijven. Het was voor mij het moment om aan te dringen op een bezoek aan een dokter. Dat gebeurde dan ook de volgende ochtend. Conclusie was dat ik erg was uitgedroogd. Ik kreeg van de arts medicijnen voorgeschreven die we bij de farmacia hebben gekregen. Met drie verschillende pillen was ik aan het eind van het weekend weer behoorlijk op de been. Ik heb het weekend ook veel rust genomen in een prima hotel.

Aan het einde van het weekend kwam ook de rest van de groep terug van de reis naar de Angel falls. Een bijzondere route die ik niet had kunnen maken met mijn conditie op dat moment. Een juiste keuze, maar we hebben er wel wat voor moeten laten.

De Orinoco delta

Na een rustig weekendje Cuidad Bolivar ging ik weer met volle moed de laatste reisweek in. Ongeveer 68 km van Puerto Ordaz ligt mijn volgende verblijfplaats voor 2 nachten. Deze verblijfplaats is op een berg met uitzicht over een deel van de Orinoco delta en wordt beheerd door een Fransman. Een praatjesmaker bleek al snel, want praten kon hij wel. Ik verbleef met nog 4 andere in een grotere huis achter een stel rotsen. Het uitzicht was wel mooi.

In de avond bij het diner bleek al snel dat het organisatorisch niet goed was geregeld in de keuken. Het eten was ook niet bijzonder. Helaas was dat niet alleen met het diner, maar ook het ontbijt was wel wat op aan te merken. Het slapen was ook een kleine blamage. Het was er benauwd en hadden niet voldoende ventilatoren. Het huis was voorzien van gaas om de ongedierte te stoppen. Het gaas zat echter vol met gaten. Dit hebben we dan ook geweten en werden we met zonsopgang onaangenaam verrast met heel wat muggenbulten.

De volgende dag heb ik geprobeerd om paard te rijden. De Fransman had een stal met 4 paarden. Deze paarden wilde echter niet en verzette dan ook geen stap. Na wat getrek door de staljongens ging het dier dan toch lopen. We hebben in totaal 20 minuten op het paard gezeten. We kwamen niet verder dan 2 km. Het was dan ook geen succes en hebben we de paarden terug gebracht naar de stal. In plaats van paard rijden, doken het zwembad in. Dit was lekker verfrissend, omdat de lucht erg vies en vochtig was.

In de namiddag hebben we een bezoek gebracht aan één van de forten van Los Castillos de Guayana. Een mooi fort met uitzicht over andere zijtakken van de Orinoco rivier die onderdeel zijn van de delta. De delta heeft overigens ongeveer 70 takken die uitmonden in de zee. Daarmee is deze delta één van de grootste van de wereld.

Om bij het fort te komen, moest eerst een stuk stijl omhoog gewandeld worden. De portier is een inwoner van het beneden gelegen dorpje waar het pad naar het fort begint. Er liep ook een jongetje met 2 mango’s. Vermoedelijk om ze te verkopen, maar hij deed geen poging. Even later zat hij ze zelf lekker op te eten.

Het avondeten was Pabbiljon. Het was niet de eerste keer dat we dit aten, want tijdens de rit naar de Andes werd dit gerecht ook geserveerd. Deze keer was het echter niet zo lekker. Zoals bekend, de kok bakte er niets van. Ook had de Fransman 2 extra ventilatoren beloofd om de laatste nacht beter door te komen. Helaas heeft is hij zijn belofte niet nagekomen. De volgende ochtend was het weer vroeg dag. Er stond een lange reisdag richting Caripe voor de boeg.

Caripe

Vanuit de Orinoca delta kwamen we aan in Caripe. Bij Caripe is een ingang van een kilometers lange grottenstelsel. In deze grot leven duizenden olievogels als een soort vleermuizen. S’ avonds rond 19.00 uur komen zij naar buiten om elders in het leefgebied eten te zoeken voor zichzelf en voor de jonkies. Soms bereiken ze zelfs de Orinoco delta. We waren er die avond bij om de grote uittocht te zien. Na het verblijf in een hotel met een goed bed en een lekkere warme douche, konden we na 1 nacht ons opmaken voor het verblijf op onze laatste locatie van de reis.

Tacarigua de la Laguna

Het laatste gedeelte van deze reis was fantastisch. Witte stranden, palmbomen, houten huisjes, cocktails, warme zon en een open zee. Dit waren de ingrediënten voor een 3 daags verblijf bij de Tortuga lodge. Helaas was de zee niet zo groen blauw als gehoopt, maar warm genoeg om een duik te nemen. Aangezien we met 20 personen waren, waren bijna alle huisjes van de lodge voor onze groep en hadden we het hele strand tot onze beschikking.

Om bij de lodge te komen, maakte we gebruik van motorbootjes. Zij brachten ons via mangrovebos bij de lodge. De zelfde bootjes gebruikte we aan het einde van de middag om rode ibissen te spotten. Deze komen aan het einde van de middag bijeen op verschillende eilanden midden op een groot meer tussen de mangrovebossen. Met hele groepen kwamen ze aangevlogen en was het erg mooi om te zien hoe ze daar samen een potje zitten te kraaien.

Na twee goede nachten was het einde dan toch genaderd om richting Caracas te gaan. Na enkele uren rijden, namen we afscheid van de chauffeur Hugo en de reisleider André. Het inchecken verliep voorspoedig en de voorgenomen volledige controle van bagage was niet aan de orde. Dit schijnt de dag ervoor enkele uren vertraging te hebben gezorgd.

Na een redelijke vlucht die voor het gevoel toch snel ging (10 uur 15 minuten), kwamen we aan op Frankfurt. Hier hadden we 2 uur overstaptijd voordat onze vlucht naar Amsterdam gereed zou staan. Bij aankomst in Frankfurt werden we gefouilleerd en besnuffeld door Duitse herdershonden. We waren op tijd voor de volgvlucht naar Amsterdam.