Wat een vakantie!

Zo een diversiteit aan verschillende soorten omgevingen heb ik nog niet eerder gezien. De VS heeft dat. Van de bekende Californische kust tot aan de bergen van het Indiaanse Monument Valley. Deze reis doet vier staten van de VS aan namelijk Californië, Nevada, Utah en Arizona.

Steden zoals San Francisco, Las Vegas en Los Angeles maken ook onderdeel uit van deze reis die over het algemeen veel nationale parken aandoet. Om een aantal te noemen, Yosemite, Zion, Bryce, Canyonlands, Grand Canyon, Monument Valley en Joshua tree. Naast al dit moois was het ook erg bijzonder om in het land te zijn gedurende het overlijden van Michael Jackson (Las Vegas) en viering van 4 juli Onafhankelijkheidsdag (Palm Springs).

Dag 1: Live vanuit Washington

Ja Washington. Het begon met 2 uur vertraging op Schiphol. Hierdoor miste we onze connectie naar San Francisco. Dus op naar het service center van United, maar ja.. we waren niet de enige.

Na ongeveer 3 uur wachttijd bij de service center wiste we meer. Het zou een verblijf worden in Washington en de volgende ochtend weer verder. We werden dus om geboekt. Helaas niet allemaal op het zelfde vliegtuig. Mijn volgende stop.. Seattle! Waarom ook niet.

Dag 2: Op naar San Francisco

De eerste ochtend in de VS werden we vroeg gewekt, omdat het vervolg van onze vliegreis op het programma stond. Even voor 9.00 uur in de ochtend vertrok mijn vliegtuig om na 5 uur vliegtijd aan te komen in Seattle. Na een uur wachttijd vertrok mijn connectie naar San Francisco.

Ongeveer na 2 uur vliegtijd kwam de San Francisco Bay area dan eindelijk inzicht. Het financiële centrum, de San Francisco-Oakland baybridge en de Golden Gate bridge waren vanuit de lucht heel duidelijk zichtbaar.

Na de landing werden we herenigd met de rest van de groep. De eerste dag kozen we ervoor om niet naar Yosemite te gaan, maar om een nacht in San Francisco te blijven. De eerste avond waren we ook te vermoeid na de vliegreis en de omstandigheden die het met zich mee bracht. Daarnaast was niet alle bagage aangekomen. Er mistte een tas die de nacht had doorgebracht in Honululu Hawai. Wat een begin van deze reis!

Om de rest van de dag toch nog goed te besteden, maakte we een kleine tour door San Francisco. Een schitterend uitzicht hadden we op de Twin Peaks uitkijkpunt. Zo werd de hele stad en een groot deel van de Bay area zichtbaar. De avond sloop de vermoeidheid toch toe. Na een korte wandeling naar China town besloten we daar wat te eten om daarna terug te gaan naar het Prescott hotel.

Dag 3: De tocht naar Yosemite National Park

De volgende dag was het dan eindelijk zo ver. We lieten San Francisco achter ons om de natuur op te zoeken. Na een paar uur rijden, stopte we bij Don Pedro reservoir. Een meer waar met name speedboten op te zien waren. Dit meer is kunstmatig aangelegd als gevolg van de Don Pedro dam en vormt een onderdeel van de Tuolumne rivier.

Na ons korte verblijf kwamen we eindelijk aan in Yosemite. Een park met dunne hoge bomen, watervallen en schitterende rotspartijen. Om in het vakantieritme te komen, hebben we de avond gebruikt om de tenten op te zetten en voor het avondeten te zorgen. Alles wat de geur had van eten en zoete luchtjes moest opgeborgen worden in bearboxes. Dit zijn kleine containers op het kampeerterrein om te voorkomen dat beren te dicht bij de tenten zouden komen.

De rest van de avond was relaxed. We reden langs een afgelegen stukje water met een kleine waterval, genoemd de Rainbow pools. We waren de enige groep en een aantal doken het water in om een stukje te dobberen. Daarna reden we terug om onze eerste kampeernacht in te gaan.

Dag 4: Yosemite valley

De volgende dag was het bekijken van de grote trekpleisters van het park. Met als klap op de vuurpijl zagen we een zwarte beer met 2 jonkies. Een bijzonder aanzicht, omdat het niet vaak voorkomt dat een zwarte beer gezien wordt. Al helemaal niet met jonkies bij zich. Zolang je beren niet in de weg staat, zullen ze je met rust laten. Zo was dat ook met deze beer. Ze keek naar de bus, maar liet het voor wat het was. Deze dag begon dus heel bijzonder.

Onze eerste site was Toulumne groove. Een stuk bos waar de oude Seqoia bomen staan. Sommige kunnen wel een paar duizend jaar oud zijn. In dit park hebben we een mijl gewandeld om de diverse seqoia’s te zien.

Daarna was de volgende stop het uitzicht op Yosemite valley. Een werkelijk schitterend stuk land. Daarna hebben we het park doorgereden om te stoppen bij bekende punten in de valley. Zo hebben we Half dome, El Capitan en verschillende watervallen gezien zoals Upper Yosemite falls en de Bridalveil fall. De laatst genoemde was erg leuk om te zien hoe het water door de wind werd weggeblazen. Dit leverde een schitterend beeld op met verfrissende waterspray op de bezoeken van deze waterval.

Na de lunch stopte we bij Tunnel view. Het meeste bekende stukje wat vrijwel altijd gebruikt wordt in het beeldmerk van Yosemite. Hierna reden we naar Glacier point op bijna 2200 meter hoogte. Door wegwerkzaamheden duurde de rit wat langer, maar na aankomst werd dat goed gemaakt door het uitzicht.

Vanaf Glacier point heb ik met nog vier andere de four mile trail gewandeld naar Yosemite Valley. Deze tocht kan 2 tot 4 uur in beslag nemen afhankelijk van de weersomstandigheden. Deze wandeling wordt met een daling van 980 meter en een afstand van 7,7 km als gemiddeld moeilijk beschouwd. Gedurende de wandeling zijn Half Dome, El Capitan, Merced rivier en de Yosemite falls goed te zien. Deze wandeling was schitterend en de omstandigheden waren zeer goed. Na 2 uur kwamen we aan in de valley.

Dag 5: De tocht naar Bishop

Vandaag was het tijd om Yosemite te verlaten om door te reizen naar ons volgend verblijf in Bishop, Californie. De weg liep langs de Tioga passroad. Deze bergpas is in 1883 gebouwd en heeft in 1910 een verleging gekregen. Onze eerste stop was Olmsteadpoint. Een uitzichtpunt op ruim 2400 meter hoogte. Kort na deze stop, namen we een kijkje bij Tenaja lake om vervolgens een lunchstop te maken in Toulumne meadows.

Aldaar stond een oldtimers vereniging bij toeval met alleen maar auto’s van begin vorige eeuw. Erg gaaf om te zien. Verder hebben we daar geluncht in de mooie natuur ondanks de rooie mieren.

Na de lunch vervolgde we onze weg via de Tioga pass richting Mono lake. Deze route is in de winter afgesloten vanwege lawinegevaar. Ook tijdens de zomer kunnen spontaan rotsen naar beneden komen. Mono lake, een meer die 2,5 x zouter is dan de zee en dat is te zien ook. De opbouw van het maan-achtig landschap komt mede door de mineralenophoping genaamd Tufa towers. Het meer heeft dan ook nauwelijks vis. Ooit was het meer vele malen groter, maar is grotendeels drooggelegd door de drinkwater consumptie van Los Angeles.

Na Mono lake reden we door naar de plaats Bishop om daar onze tenten weer op te zetten. De avond besloten we met een duik in een natuurlijke hot spring even buiten Bishop.

Dag 6: Vegas via Death Valley (rip Michael Jackson)

Deze dag zou een lange dag worden. We hadden een lange rit te gaan en ook nog door een stuk land waar de weersomstandigheden veel vergen van een mens die de hitte niet gewend is. De reis vandaag zou namelijk gaan door Death Valley. Een stuk woestijn die is ontstaan, doordat er nauwelijks regen valt en de ligging onder zeeniveau.

Death Valley krijgt nauwelijks regen doordat de wolken nauwelijks dit gebied bereikt. Vanaf de Grote oceaan moeten de wolken vijf bergketens over om Death Valley te bereiken. Death Valley ligt in Death Valley national park. Deze is vanaf Bishop te bereiken via de Inyo Valley. De stuk gebied wordt door de U.S. Air Force gebruikt voor laagvlieg oefeningen, omdat dit een groot stuk open land is.

Midden in Death Valley ligt een kleine dorp, Stovepipe village genaamd. Op dit punt was het ruim 46 graden Celsius in de schaduw. Hier maakte we een stop voor water om daarna door te rijden naar Badwater. Dit stuk van de vallei ligt op 855 meter onder zeeniveau. Hier zijn zoutvlakte te vinden en een klein stukje water vol met zout. Door de enorme hitte hield ik rekening met mijn kleding. Het was warm, maar wel beter voor huid en het vochtverlies. Veel water drinken dus.

Na Badwater Lake reden weg uit de vallei om te stoppen bij de Zabriskie point. Echter heb ik dit stuk niet volledig gezien, omdat het ruim 50 graden Celsius was.

Na dit indrukwekkend stuk land reden we richting de volgende staat, Nevada. Bij de eerst volgende stop was het duidelijk dat gokken in deze staat de reden is om hier te komen. Al bij de eerste bezinestation was overal in de nabij gelegen winkels de mogelijkheid om een gokje te wagen. Zelfs in de supermarkt en dan waren we niet eens in Las Vegas.

Daar gaan we dan eindelijk, Las Vegas baby! De stad midden in de woestijn waar lust op het gebied van gokken volledig tot zijn recht komt, maar lust kan in deze stad ook op andere manieren worden bevredigd. Zo zagen we wagens met reclameborden voor verschillende babes in combinatie met een gokje natuurlijk. Na het inchecken in het hotel (eindelijk na een week kamperen!) maakte we ons klaar om naar een Italiaans restaurant te gaan, Buca di Peppa. Nog voordat we ons klaar hadden gemaakt voor de avond, zette ik de televisie aan op de hotelkamer en zapte wat. Totdat ik zag dat de King of Pop Michael Jackson was overleden. Een grootheid in de muziekgeschiedenis. Onverwacht, maar toch paste het wel bij zo een artiest. Om op dat moment in Las Vegas te zijn, bracht iets extra’s met zich mee. Later deze avond zou dat ook uitkomen waarom.

Buca di Peppa dus, een kitscherig ingericht restaurant helemaal gericht op Italië. Overigens is dit restaurant niet in het bezit van Italianen, maar de inrichting alleen al is het zeer de moeite waard. Wij zaten in de Pauskamer. Een deel geheel inricht met foto’s, schilderijen en een heus borstbeeld van verschillende Pausen door de eeuwen heen. De service en het eten is ook nog eens zeer de moeite waard.

Na het lekkere eten, moesten we ons haasten voor onze volgende Las Vegas activiteiten. Gokken? nee, een rondrit met een limo. Niet zomaar een limo, maar een hummerlimo met champagne, laserverlichting en natuurlijk muziek van onder andere Nelly, Britney Spears en Black Eyed Peas.

Via de strip en een stuk oud Las Vegas, waar de casino’s in het verleden werd gerund door de Maffia (film Casino). Onze eerste stop was Fremont street. Deze straat heeft naast bars en casino’s een overdekt plafond die volledig bestaat uit een grote televisie. De show begon om 21.00 uur met een tour door de Amerikaanse muziekgeschiedenis waaronder Frank Sinatra en Elvis met de muziek van Don Mclean – American Pie. Echt schitterend.

Hierna kwam nog een show, namelijk de tribute voor Michael Jackson  Kippenvel moment om daar te staan en te zien hoe bijna iedereen stil was tot op het einde van deze prachtige tribute.

Na dit moment was het tijd om weer verder te gaan met de limo. Onze laatste stop, de Bellagio (film: Oceans eleven en 21). Om daar aan te komen en het beroemde waterspektakel te aanschouwen. De muziek, natuurlijk Frank Sinatra met Luck to be a lady. Na dit spektakel was het dan toch echt tijd om even binnen te kijken en een gokje te wagen. Helaas zonder succes, maar de belevenis was iets om niet te vergeten. Zeker het moment waarop je de uitgang zoekt, want het is nogal groot en overal staan gokkasten. Eenmaal buiten keken we nog maar een keer naar de fonteinen. Dit keer was het lied Big Spender van Sweet Charity.

Daarna zijn we over de strip gelopen bij Le Paris, Planet Hollywood, Flamingo, The Palazzo, The Mirage en Ceasars Palace om maar een aantal te noemen. Na deze lange dag brak de vermoeidheid toch toe. Ondanks dat we maar een avond in Las Vegas waren, wilde we eigenlijk toch wel het maximale eruit halen. Na enige tijd hebben we toch maar besloten om terug te gaan. Wel lopend, want wanneer ben je eigenlijk in Las Vegas. Via MGM Grand en Tropicana kwamen we aan in het hotel.

Dag 7: Bye bye Vegas op naar Zion NP

Na een te korte maar zeer interessante tijd in Las Vegas was het tijd om weer verder te gaan. Vandaag zouden we Nevada verlaten en Utah binnen rijden. Onderweg reden we langs Nellis Air Force Base waar we nog vier F-16’s over zagen vliegen. Ik had eigenlijk eerder gehoopt om getuige te zijn van een oefening in de Mojave woestijn, maar helaas. Ik gaf de US Air force nog een kans op onafhankelijkheidsdag om toch iets van zich te laten horen.

We reden via Mesquit om daar een lunch te halen en even te rusten. Vervolgens reden we direct door naar Zion. Gelukkig een korte reisdag. Eenmaal aangekomen in Zion bezochte we het bezoekerscentrum en reden we daarna door naar de kampeerplaats. Al voordat we de tenten op wilden zetten, kregen we voor het eerst deze reis te maken met regen. Een half uurtje wat eigenlijk helemaal niet zo erg was na de hitte van de dag ervoor. De avond was verder relaxed met een kampvuurtje en een aantal Budweisers.

Dag 8: Zion en Bryce NP

De ochtend hadden we een vrije besteding over wat we in Zion wilde doen. Het zou voor mij geen heftige wandeldag worden. Zion biedt een goede shuttlebus faciliteit aan en stopt bij alle belangrijke punten om verder daar de omgeving te verkennen. Zo hebben we de ochtend doorgebracht. Lekker op ons gemak het park bekeken en hebben we iedere keer de bus genomen die om de 10 minuten rondrijd. Verder is er geen verkeer toegestaan en de bussen rijden op een milieuvriendelijkere brandstof en zijn hybride. Dit soort faciliteiten zijn in veel nationale parken mogelijk gemaakt en erg goed geregeld. Zo zijn ook de sanitaire voorzieningen en plaatsen waar water te halen is, heel goed geregeld en onderhouden.

We hebben in Zion een aantal plaatsen bekeken, zoals de Temple of Sinawava, Weeping Rock en Angels landing. Verder hebben we in dit park mooie herten gezien van heel dichtbij. Er stond zelfs een hert bij de ingang en deze was totaal niet angstig voor mensen. Aan het einde van de ochtend reden we met de bus terug naar Springdale waar de kampeerplaats zich bevond.

Dezelfde middag nog vertrokken we weer uit Zion om naar Bryce te rijden. Onderweg reden we langs Checkerboard Mesa en Dixie Forest. Het eerst genoemde is een berg in Zion en het tweede genoemde is een park.

Aan het einde van de middag kwamen we aan in Bryce. Daar hebben we bij met machtige uitzicht, het amfitheater genoemd, over de canyon ons avondeten gegeten. Vervolgens hebben we een wandeling gemaakt van 1,6 mile door deze canyon wat schitterende beelden en foto’s opleverde. We liepen de Queens garden trail naar beneden om vervolgens dezelfde route weer terug te nemen. We wilde op tijd zijn voor de zonsondergang die we bekeken vanaf Sunsetpoint.

De afgelegde route ziet er tot nu toe zo uit:

Dag 9: Bryce en nog vele andere parken (Happy Birthday to me!)

Het is voor mij voor het eerst dat ik jarig ben op vakantie. Voor alles is een eerste keer dus voor dit ook. Niet een dag waarop je boodschappen moet doen, huis schoon moet maken, want er is geen feestje bij mij thuis. Er is wel een klein feestje in Bryce, Utah. Mijn tent versierd en gefeliciteerd worden door mensen die ik eigenlijk net een week ken.

De start van deze dag wat een rit langs Bryce Canyon te paard. Met een groep toeristen en twee Amerikaanse begeleidsters reden we eerst door de bossen om vervolgens de schitterende Bryce Canyon weer te zien. Onderweg zagen we herten en bomen die waren getroffen door de bliksem.

Na deze rit, verzamelde we ons weer bij de rest van de groep. We moesten die dag reizen naar onze volgende bestemming. Mijn idee was om op mijn verjaardag appeltaart te regelen. Dan natuurlijk wel de Amerikaanse apple pie (american pie) om natuurlijk op te eten. Helaas reden we door mormonenland en het was bovendien zondag dus veel winkels waren niet open. We maakte er een taartquest van.

Na het verlaten van Bryce reden we door schitterend landschap van de Grand Staircase Escalante om vervolgens weer door Dixi forest te rijden. Hier maakte we een korte stop bij een pittoresk boshuisje waar daadwerkelijk iemand woont. Deze man ontvangt toeristen in zijn kleine huisje en verkoop daar boeken, kaarten en andere kleine souvenirs. Buiten werden we verrast door kolibri’s of te wel hummingbirds. Deze volgens kunnen door de vleugel zodanig te bewegen dat ze stil blijven hangen. Een hummingbird deed dit vlak voor het gezicht van de reisleider. Heel grappig, maar hele bijzondere beestjes.

Vervolgens reden we naar Capitol Reef National park. Dit park was en is voornamelijk onderdeel van het gebied waar de mormonen wonen. In de nabij gelegen dorpen en steden in tegenstelling tot vroeger waar de mormonen het gebied verkende en nederzettingen plaatste. In Capitol Reef is daar nog een school van overgebleven. Het Fruita schoolhouse is een klein schooltje die plaats biedt aan hooguit 14 leerlingen. Binnen is het ouderwetse interieur nog zichtbaar inclusief een oude houtkachel.

Al een aantal dagen van te voren had de reisleider het al over Hanksville. Een dorp die saaiheid heeft uitgevonden en dat te zien is als men er doorheen rijdt. Na een aantal uur was het dan zover. We reden door Hanksville. De reisleider heeft niets te veel gezegd, want er was werkelijk geen mens op straat. We reden ook nog een zwembad voorbij. Zelfs het zwembad was leeg. Let’s get the hell out of Hanksville!

Vanaf dit spectaculaire dorp reden we richting Interstate 70. Enkele uren lang reden we eigenlijk door helemaal niets. Geen dorp, geen zijweg en heel sporadisch een tegenligger. Eindelijk een afslag om Interstate 70 op te rijden om vervolgens later even bij te tanken bij een benzinestation voor benzine en versnaperingen.

Het idee was om niet eerst naar de kampeerplaats te gaan, maar naar Dead Horse Piont State Park. Een indrukwekkend uitzicht over een enorme vallei die doorkruist wordt door de Colorado rivier. Dit park is onderdeel van Canyonlands national park. Dead Horse Point heeft zijn naam te danken aan paardendieven die de paarden daar stalde, omdat de paarden dan niet makkelijk konden wegrennen. Helaas zijn door de woestijnomstandigheden veel paarden door uitdroging om gekomen. Het verhaal gaat zelfs zo ver dat paarden in de canyon waren gesprongen, omdat daar de rivier stroomde. Dit lugubere verhaal staat in contrast met de schoonheid van wat het uitzicht nu te bieden heeft. (film: Thelma and Louise)

Na de bbq en de zonsondergang was het tijd om naar ons eindbestemming te gaan in Moab. Helaas nog zonder taart, maar het was wel een aparte verjaardag in positieve zin.

Dag 10: Canyonlands, Arches en Moab

De ochtend stond Canyonlands op het programma. Een uitgestrekt gebied waar verschillende canyon te zien is. Het leek net als of het land was ingestort en er scheuren in de aarde zat. Wederom een verbluffend stukje land van het o zo grote Verenigde Staten. Ook dit stuk land is gevormd door de krachtige Colorado rivier en Green river. Na een wandeling van een mijl langs de afgrond op “the Island of the Sky” reden we naar een ander bekend punt in dit park. Al hoewel dit geen onderdeel is van Arches national park is hier een heuse Arch te vinden. Namelijk Mesa Arch. Al snel werden we vergezeld door een ranger van dit park die uit had gelegd waarom het zand niet van de bergen af kon worden geblazen. Hier komt de reden: “Crypto bionic lycan cyanobacteria”.

Een bacterie die niets met weerwolven te maken heeft, maar de moleculen zorgen ervoor dat het zand niet opstuift en dus op berg blijft liggen. Het is te herkennen aan een zwarte kleur die door het zand te vinden is. Het is wel erg fragiel en mag dus onder geen beding worden vastgepakt of op worden gestapt, want dan vergaat het stuk bacterie. Na deze uitleg van de ranger werden we gepromoveerd tot junior ranger ecologist.

Na dit park was het tijd om even te relaxen of om mee boodschappen te gaan doen. Dat laatste heb ik gedaan met de reisleider, want ik had natuurlijk nog een taartquest. In Moab hadden ze gelukkig alles en dus ook appeltaart. Dat zou dezelfde middag nog gegeten werd. Natuurlijk werd er ook voor mij gezongen.

Er stond een hele gave activiteit op ons te wachten. Namelijk met een oude legerhummer een tocht maken door de ruwe bergomgeving van Moab. Het was een zeer warme dag dus veel water wat noodzakelijk. Wat deze auto’s kunnen is eigenlijk niet te geloven. Steile bergen op- en afrijden zijn voor Hummers kinderspel. Ook op twee wielen en dat met 10 personen. Onze chauffeur, Kent was een oud deputy sherrif van Moab en kende het gebied erg goed. Zijn platte cowboy accent deed het natuurlijk ook erg goed. Zijn hummer is een chick’s magnet zoals hij dat zelf meerdere malen omschreef. Hij legde uit hoe het land is ontstaan en hoe Moab is ontstaan voor, tijdens en na de goldrush. Ook nam hij de filmlijst met ons door die Moab en zijn prachtige omgeving hebben gebruikt als decor. Enkele zijn dan Thelma & Louise, Back to the Future III, Star Wars en Forrest Gump. Zijn neefje Earl was zijn counterpart en deden het samen prima.

Na dit spektakel reden we door naar Arches National Park. Eerlijk gezegd had ik veel arches gewacht, maar dat bleek niet zo te zijn. Een bekende scene die in dit park is opgenomen is op het moment dat Thelma en Louise de Highwaypatrol agent in de kofferbak stoppen. Enkele punten die we hebben bekeken, zijn Balanced Rock, Courthouse Towers en de Petrified dunes.

Om bij de hoofdattractie te komen van dit park, moest er eerst nog geklommen worden. Een lastig stuk van 1,5 mijl. Niet iedereen kwam er ongeschonden vanaf. Eenmaal boven aangekomen, was het te zien. De Delicate Arch. Op het eerste gezichtspunt niet geheel bijzonder, maar eenmaal kijkend over de rand is grootte van deze arch goed zichtbaar. Een enorme arch van 16 meter hoog. Het grappige is dat de arch totaal niet zichtbaar is gedurende de klim, maar echt pas wordt getoond op het moment dat men aan het einde van de klimtocht is. Even voor zonsondergang maakte we de 1,5 mijl weer terug om vervolgens naar de kampeerplaats te gaan.

Nog geen 10 minuten later liepen we in Moab om na de Mac direct door te gaan naar Moab Brewery, want een lekker biertje hadden we zeker verdient. De lokale brewery maakt zelf verschillende soorten bier. Ik heb hier twee verschillende bier gedronken. De eerste is zeker een aanrader. De Deadhorse Ale, een goed donker biertje. Wat ik daarna dronk was te licht en heet Lizard Ale. Uiteraard bestelde we geen glas, maar een kan bier. Naast de Budweisers een welkome afwisseling wat bier betreft.

Het vervolg van de route ziet er als volgt uit:

Dag 11: Monument Valley en de Navajo indianen

Na het geslaagde verblijf in Moab en omgeving vertrokken we richting het zuiden. Ons volgende bestemming, Monument Valley. Het decor van onder andere de tv serie Airwolf en de vele John Wayne westerns. Voordat we hier aankwamen, stopte we even buiten Moab om te relaxen bij Ken’s lake. Een klein meertje met heel veel kikkervisjes.

Hierna reden we door en zag ik de eerste tekenen van Monument Valley al in de verte verschijnen. We sloegen af op een onverhard stuk weg. Op dat moment voor mij een verrassing, maar even later stopte we bij een rots wie zijn naam te danken heeft aan de vorm, de Mexican Hat Rock.

Hierna reden we terug naar de verharde weg om door te rijden naar wat ik al in de horizon aan zag komen. Monument Valley is grotendeels het land van de Navajo indianen. Het heet dan ook Navajo nation. indianen hebben door de VS eigen reservaten. Hierin hoeven zij zich niet te houden aan de Amerikaanse wetgeving of de wetgeving van de staten Utah, New Mexico of Arizona. Ze hebben dus eigen regels, maar ze hebben dan ook over het algemeen het minst vruchtbare land wat er in de VS te verkrijgen is. Ze zijn daarmee semi-autonoom, want de VS zorgt voor de grenscontrole. Overigens zit er tussen indianen reservaten en de VS geen grenscontrole, maar heb ik het hier over de bekende grenzen met Mexico en Canada.

We meldde ons bij een soort van trailerparkje (nee geen wigwam) waar we al snel werden begroet door onze Navajo gids en zijn mede indianen (zonder veren, tooi of wat dan ook natuurlijk). Het viel ons op dat bijna alle lokalen behoorlijk gezet zijn in lichaamsomvang. Na de benodigde bagage te hebben uitgezocht, lieten we onze van met aanhanger en inhoud daar staan om op geprepareerde Pick-up truck te stappen met banken op de achterzijde. Al snel werden we welkom geheten door onze gids.

Al snel bleek het dat deze grappige ervaring bij de Navajo ook een goed georganiseerde toeristenmachine was waarbij we tot twee keer toe werden afgezet bij kraampjes om sieraden en beeldjes te kopen. Natuurlijk vrijwillig, maar erg lastig te negeren door de vrouwelijke medereizigers. Bij de tweede stopshop waren er zelfs een touringcar vol Japanners en drie pick-up trucks vol Koreanen te zien. Voor ons reden te meer om na een korte stop direct door te rijden. Al snel werden maakte we kennis met de uitspraken van onze gids die we, naar later blijkt, nog vele malen vaker zouden horen. Zoals “We go up and down and up and down” als verwijzing naar de kwaliteit van de wegen en dat door een speakerbox achter op de Pick-up truck. Andere beroemde uitspraken waren “Yahoooooooo dot commmm” als verwijzing naar de zoekmachine en ieder gevleugelde uitspraak werd afgesloten met “Just kidding”.

We stopten bij een aantal lemen hutjes waarin een oude vrouw zat met haar kleinzoon. Daarin lieten ze zien hoe ze konden weven en breien. Twee medereizigsters mochten plaats nemen voor haar en werden de haren voorzien van een staart zoals Indiaanse vrouwen die hebben. De oude vrouw was trouwens 94 jaar oud.

We stopten bij verschillende rotsformaties waarmee je met genoeg fantasie ook daadwerkelijk verschillende vormen zag die voornamelijk op dieren lijken. Zoals een slapende draak, beer en de beroemde Falkor uit de film “The Never ending Story”. Na een paar uur rondrijden en stops in dit toch wel bijzondere Monument Valley stopte we uiteindelijk bij ons kamp.

We kregen Navajo taco als avond eten en dat was zeker heel goed te eten. Al hoewel het kamp zeer eenvoudig was, op de chemische wc’s (dixies) na, was het goed geregeld. De gastenheren en vrouwen waren erg vriendelijk, grappig en stonden open voor vragen over de manier waarop indianen leefde en konden we ze vragen stellen over de geschiedenis en het hedendaagse leven. Dat was zeker interessant, want het waren de Navajo indianen die mede verantwoordelijk zijn voor de Amerikaanse overwinning in de Pacific tijdens de Tweede Wereld oorlog door de Navajo taal te gebruiken als codetaal (film Windtalkers). Tevens blijkt dat ze niet aangezien willen worden als Amerikaan, maar als Navajo en worden ze toch nog steeds wel gediscrimineerd. Het meest verrassende vond ik wel dat de indianen van het gehele continent afkomstig zijn uit Alaska en zij verbonden zijn aan de Eskimo’s. Zowel de Eskimo’s en de indianen zijn daarnaast ook weer verbonden met Aziaten. Je kunt dus stellen dat indianen de oorsprong hebben in Aziatische landen zoals China, Japan, Mongolië en Rusland.

De rest van de avond lieten de Navajo zien hoe traditionele dansen gaan. Er waren twee indianen die gekleed waren in de beter bekende tenues vol veren en tooien. Uiteindelijk hebben we met de hele groep mee gedanst. Na alweer een avond met bier eindigde wij als enige groep in de slaapzaken in de open lucht. Wederom zag ik een sterrenhemel zo prachtig en zo vol met sterren, zoals ik dat gezien had in Jordanie en in de Marokkaanse Sahara. In Monument Valley leven grote spinnen, schorpioenen en slangen. Helaas geen van deze hebben we mogen begroeten.

Dag 12: Navajo zonsopgang en de Grand Canyon helikoptertour

De motoren van de Pick-ups werden gestart. “Wakie Wakie.. Rise and shine!” en “Just kidding”. Ja het was onze Navajo wekker. Om 5.15 uur ging deze wekker. Een kwartier later waren we dat alweer vergeten door een fenomenale zonsopgang in Monument Valley. Onder dit genot werden we vergezeld door een fluitspel van een van de gidsen. Een mooie indianen zonsopkomst.

Kort daarna gingen we aan het ontbijt om vervolgens de spullen te pakken en met de Pick-up weer terug te gaan naar de plaats waar het allemaal begon. Eenmaal weer in onze mini-van reden we richting het volgende hoogtepunt.

We verlieten Utah en reden Arizona binnen. Om nog even de laatste indianen inkopen te doen bij een grote winkel die alleen maar souvenirs verkoopt wat met de Navajo te maken heeft.

Hierna reden we naar onze volgende kampeerplaats in Tusayan even buiten de Grand Canyon National park. Een topper van een activiteit, namelijk een helikoptervlucht boven de beroemdste canyon wereldwijd. Helaas waren we de tijd vergeten te verzeten, want we waren een uur te vroeg. Gelukkig ging dat uur snel voorbij en meldde we ons wederom bij de bali om vervolgens een half uurtje later ook echt een helikopter in te stappen.

Wij vlogen met Maverick. Een van de organisatoren in helivluchten boven de Grand Canyon. De heli had plaats voor 6 passagiers en de piloot. Na het vrijgeven konden we opstijgen. Dit was mijn 2e helikoptervlucht en het was weer een hele belevenis. Al snel vlogen we boven de bossen van park. Een uitgestrekt gebied waar regelmatig de bliksem in de bomen slaat. Zo ook even voordat wij in de lucht waren, want we zagen rook die de piloot een vlucht daarvoor niet had gezien. Het eerste kwartier vlogen we boven de bomen en kregen we van de piloot uitleg over de bossen en het ontstaan van de Grand Canyon.

Met de zin “Here we go..” vervloog de grond onder ons en waren er geen bomen meer te zien, maar een enorme diepe kuil, de Grand Canyon. Adem-be-nemend uitzicht van dit fenomeen. Het was ruim een half uur lang genieten. Het enige minpunt was de bewolking rondom waardoor de kleuren niet helemaal tot zijn recht kwamen. De vlucht duurde in totaal 50 minuten en dat was het geld meer dan waard.

Na dat de groep weer compleet was en we allemaal erg enthousiast waren en nagenoten, reden we naar de plaatselijke pizzabakker voor een aantal heerlijke pizza’s. De rest van de avond konden we relaxen op de kampeerplaats met bier en wijn.

Dag 13: Grand Canyon NP

De ochtend begon met de rimtrail bij de Grand Canyon. Het uitzicht was wederom weer schitterend. Al overtreft het niet het uitzicht dat ik had vanuit de helikopter. Ook het Grand Canyon park viel enigszins wat tegen. Al met al hebben we lekker rustig aan gedaan en een rustige wandeling langs de canyon gemaakt. Eekhoorns kwamen we tot nu toe bijna overal tegen dus ook hier weer. Het viel wel op dat deze wel erg tam zijn en ze eigenlijk uit je hand eten. Wat je natuurlijk nooit moet doen, omdat ze dan zelf niet meer zoeken naar eten en je hand toch lelijk kan verwonden.

Aangezien we vandaag niet verder zouden reizen, hebben we ook de middag gebruikt om het rustig aan te doen. Even gerelaxt op de kampeerplaats en zijn we aan het einde van de middag naar een Imax film geweest over de geschiedenis van de Grand Canyon. Mooie film aangezien we in deze film meer zagen van de mensen die er geleefd hebben in de canyon. Ook deze dag sloten we wederom af met een lekker biertje en bourbon.

Dag 14: Lake Havasu City via Route 66

Vandaag was het weer een vroeg begin van de dag. We hadden dan ook vandaag heel wat af te reizen. Na dat we klaar waren met inpakken, zijn we op pad gegaan. Na een korte tocht stopte we op mijn verzoek bij een kleine vliegtuigmuseum. Het ‘Planes of Fame Air Museum’ genaamd. Ik ging dan ook samen met nog een iemand het museum binnen. Vliegtuigen lijkt wel een jongensding. Ook al was de enige medewerker een vrouw die ontzettend veel wist over vliegtuigen. Er stonden voornamelijk oude uit de tijd van de Tweede Wereld en de Korea oorlog. Ook op straaljager gebied stonden er oude, maar wel bijzondere zoals een Japanse Zero, Poolse Mig-19 en een oude van het Blue Angels demonstratieteam.

Na een half uur reden we verder om na enkele uren bij een zeer bekende stuk weg uit te komen. Namelijk nog een laatste stuk van Route 66. Ooit een weg die begon in Chicago en helemaal tot aan Los Angeles doorliep. Hedendaags is deze route niet meer compleet en ingehaald door moderne snelwegen. Het stuk Route 66 waar wij zijn geweest, was bij Seligman. Het hele dorp is nog helemaal ingericht uit de tijd van de jaren 50. Auto’s en de motoren, natuurlijk Chevy’s en Harley Davidson. De winkels waren ook helemaal ingericht op die tijd. Er was dan ook niets anders te koop dan nummerborden, vlagen en andere Route 66 souvenirs.

Er stond ook een fastfoodwinkel, Delgadillo’s Snow Cap. Uniek in zijn soort. Vol met foto’s, visitekaartjes en andere prul. Aan de buitenkant hingen ook leuke borden en verlichting. De toiletten waren al een museumstuk op zich. Binnen in de herentoilet stond een hele oude televisie en een telefoon. Verder hing het er vol van posters van Elvis, Marlyn Monroe en nummerborden. Hoe de damestoilet eruit ziet van binnen, weet ik niet.

We hadden daar onze lunch, natuurlijk een hamburger. De twee gasten achter de toonbank namen de bestelling op en dat werd geschreven op een bijnaam die je van hun kreeg. Ik was Sab, maar er werden ook namen gegeven als Blondie en Number 7 en ga zo maar door. Deze gasten maakte er echt een show van. Het is dan ook een aanrader als je in de buurt bent van de Las Vegas of Grand Canyon.

Na deze vermakelijke lunch moesten we Seligman helaas weer verlaten om nog enkele uurtjes in de bus te rijden om uiteindelijk uit te komen in Lake Havasu City, Arizona. Deze stad ligt aan het meer dat Lake Havasu heet. Dit meer wordt gevormd door de Parker dam en is verbonden aan de Colorado rivier. De stad staat bekend om zijn identieke London Bridge. Dezelfde brug ligt in hartje London. We zijn dan ook even over de brug gereden. Het is nou eenmaal iets wat je gezien moet hebben.

De stad ligt dus aan de Colorado rivier. Hier is dan ook voornamelijk pleziervaart te zien. De ene speedboot na de andere en vergeet de vele jetski’s dan ook niet. Het was behoorlijk druk op het water. Onze kampeerplaats lag even buiten Lake Havasu city. Deze stad ligt in de Mohave woestijn en dat was dan ook behoorlijk te merken aan de temperatuur.

Het was helemaal niet zeker of we wel op onze kampeerplaats konden verblijven. Het bleek zo te zijn dat er geen geld meer was om parken open te houden en een kampeerplaats van te voren bespreken, is sowieso onmogelijk in deze omgeving. Daar is gewoon geen mogelijkheid voor. Gelukkig hoorde we gister (dag 13) dat de staat Arizona noodgelden had gegeven om de parken open te houden. Het was ook immers het weekend van Onafhankelijkheidsdag.

De rest van de dag en avond hebben we bij en in het water gelegen. Heerlijk gezwommen en natuurlijk hebben we ook hier een drankje gedaan. We speelde ook een potje voetbal tegen een andere reisgroep die daar ook was. Helaas verloren, maar dat mocht de pret niet drukken.

Dag 15: Joshua tree NP, Palm Springs en 4th of July (Independance day)

Na een korte nacht was het wederom tijd om in te pakken en door te rijden. Onze volgende stop was Palm Springs. Deze stad ligt ook midden in een vallei waar het vrijwel altijd heet is en veel wind staat. Voordat we in Palm Springs kwamen, maakte we een stop bij onze laatste nationaal park, Joshua Tree National park. Hiermee zijn we ook weer terug gekomen in de staat Californië. In dit deel van de Mojave woestijn waar het doorgaans iets koeler is, staat de Joshua tree. Het zijn speciaal uitziende boom die het goed doet in de woestijn net als de kaktussen. Ze zien er zo sierlijk uit net als Bonsai boompjes, maar dan groter. Ook de rotsformaties waren heel apart. Ze leken bijna allemaal op schedels van mensen. In dit park verbleven we een tijd om ook te lunchen.

Hierna reden we dus richting Palm springs om eerst nog wat boodschappen te doen. Eenmaal weer op weg, reden we de Coachella vallei binnen. Zoals gezegd staat hier veel wind en dat is ook zichtbaar door de grote windmolenparken die hier te zien zijn.

Verder was er eerlijk gezegd niet zo veel te doen. Ook niet op de kampeerplaats. Het was er een open, doren en zeer warme plek. Door de wind was het opzetten van de tenten ook niet gemakkelijk. Gelukkig had de kampeerplaats een zwembad die wel wat beschutting had van palmbomen en een aantal bubbelbaden. Dat maakte een hoop goed.

Een van de redenen waarom ik in deze periode naar de VS wilde, is om Onafhankelijkheidsdag mee te maken. Tot nu toe heb ik daar nog niet veel van meegekregen, maar daar zou de avond verandering in moeten brengen. We reden naar Palm Springs Arena. Een stadion waar die avond het vuurwerkfeest zou worden gehouden. Het stadion zelf was al vol, maar ook de omringende velden en parkeerplaatsen stond het vol van de mensen.

Daar kwamen de eerste pijlen die al snel werden opgevolgd door nog meer. Een groots vuurwerkfestijn was het zeker. Heel mooi groot en veel siervuurwerk werd de lucht in geschoten onder de muziek waar de Amerikanen erg trots op zijn, zoals het volkslied. Een stukje nationalisme was dan ook direct voelbaar. Hoe groter de knal hoe meer gejuich en geYeaht werd.

Het vervolg van de route zag er als volgt uit:

Dag 16: L.A. baby!

Eigenlijk was ik nog niet eerder deze reis zo blij dat we vertrokken van een bepaalde plek als van Palm Springs. Misschien kwam het door de hitte of misschien kwam het doordat er niet veel te doen was. In ieder geval zal onze volgende verblijf veel meer in zich hebben. We zijn namelijk in Los Angeles!

Onderweg naar LA, was het niet zeker hoe de verkeerssituatie rondom LA was. Het zou er vrijwel altijd ergens een file hebben. Onderweg stopte we nog even buiten de VS. In Morongo stopte we om bij te tanken. Morongo, wederom een indianen reservaat. Dit keer in Californië en in deze staat mag niet zomaar een casino gebouwd worden. Tenzij je niet onder de wet valt van de VS of Californie. Dus Morongo, een Apache indianen reservaat, heeft dus een toren en dat is een casino.

Eenmaal op de snelweg zagen we de borden al voorbij komen. Los Angeles was in zicht. In de vallei hing een behoorlijke smog. In tegenstelling tot de meeste metropolen, hing de smog al op deze plaats voordat LA een miljoenenstad was. Er zit dus een grote natuurlijke werking hierachter, omdat er nauwelijks afvoer is van deze lucht door de bergen die er staan.

LA kwam steeds dichterbij, totdat we verschillende afslagen zagen zoals Long Beach, Crenshaw Boulevard en uiteindelijke Beverly Hills. Dat was onze afslag en reden we eigenlijk al direct Beverly Hills binnen. Het contrast met de rest van LA was in een straat samen te vatten. Een lange straat begon ongeordend om volgens zodra we Beverly Hills binnen reden te veranderen in een schone en groene straat. Even daarna stonden we voor Beverly Hills Hotel. Dit plaatje is zichtbaar op het album van The Eagles met Hotel California.

Bij de verkeerslichten reden we rechtsaf om Hollywood binnen te rijden. Sunset Boulevard en even later “The walk of fame”. Daar konden we enkele uurtjes ronddwalen om de sterren te zien en de voet- en handafdrukken van verschillende sterren. Zoals bekend van televisie en Internet was de ster met de naam Michael Jackson de drukst bezochte en lag vol met bloemen en andere versiersels ter nagedachtenis van de vele fans. Verder vind men hier hotels en veel souvenirshops en kledingwinkels. Ook de beroemde Hollywood sign is vanaf dit punt te zien. Je kan op Walk of fame ook op de foto met Darth Vader, Marlyn Monroe, Dracula, Captain Jack (van de Pirates of the Carabien) of met Stormtroopers (uit Star Wars). Geef ze dan wel een fooitje.

Na dit indrukwekkend schouwspel en drukte, want na weken wildernis is dat weer even wennen, reden we naar onze kampeerplaats in Malibu. Eenmaal alles opgezet en gedaan vertrokken we richting een ander wereldberoemde plaats, Venice Beach. Daar konden we uren doorbrengen om de boulevard te zien, op het strand te lopen of om pootje te baden in de Grote Oceaan. De alom bekende strandwachters waren ook aanwezig. Op deze locatie is dan ook Baywatch opgenomen.

Verschillende artiesten en muzikanten speelde hier hun spel of bespeelde hier hun instrumenten. Werkelijk prachtig om te zien en natuurlijk erg gezellig tussen de Afro-Amerikanen, Hispanics, toeristen en andere Amerikanen. We liepen over Venice naar Malibu beach om vervolgens de Santa Monicapier op te gaan. Dat is een pier waarop een kermis gesitueerd is met leuke restaurantjes en barretjes.

Dag 17: Universal Studios

Deze hele dag stond in het teken van Uniserval Studio’s. Dat is een pretpark van vele in deze omgeving. Voor Universal is een hele dag dan ook noodzakelijk, omdat het zo groot is. Ons geluk was dat het goed weer was en het op een maandag was. De drukte viel enorm mee en stonden niet langer dan een half uur in de rij.

We hebben de studio tours gedaan waar je sets te zien krijgt van onder andere War of the Worlds, Jaws en verschillende Western films. De waren getuige van verschillende effecten zoals het instorten van een brug, een aardbeving in metro en werden we bijna aangevallen door Jaws. Verder zagen we hoe bepaalde effecten van The Fast and the Furious werden gemaakt.

De rest van de attracties waren Shrek 4D, The Mummy the Ride, Backdraft, Jurrasic park en Terminator 3D. Een bijzondere wil ik apart noemen dat is namelijk The Simpsons. Deze achterbaan was werkelijk de vermakelijkste. Waarom? Daarvoor moet je zelf maar gaan.

Verder waren we naar optredens geweest van dieren acteerde in films en optreden in Waterworld. Een grote set waar de acteurs en actrices met echte speedboten en jetski’s over de sets scheurde en men in zogenaamde vecht scenes in het water kon vallen. Erg leuk om te zien en ook zeker een aanrader.

Dag 18: California dreaming in Santa Barbara

Vanuit Malibu reden we naar onze volgende locatie, Santa Barbara. We zouden hier niet blijven overnachten, maar wel de hele dag spenderen. Wat een heerlijke plaats is dit. Het heeft alles wat je van een Californische kustplaats mag verwachten. Sfeer, strand, beachvolleybal en beachvolleybal dames. Allemaal blond ook nog.

Los van dat hebben we zelf prima een partijtje beachvolleybal kunnen doen op het brede strand van Santa Barbara. Hoeveel mensen kunnen dat zeggen? Verder heeft deze leuke plaats een gezellige sfeer. Het straalt dat ook uit. Voor alle vrouwen die op beachboys vallen, is dit een aanrader. De winkelstraat loopt prima weg. Al moet je wel af en toe wachten op de trein die midden door Santa Barbara heen rijdt. De trein is bijna net zo hoog als de huizen zelf. Verder is hier alles te vinden op winkelgebied. Veel kleding en veel leuke en gezellige restaurants. Aan de zee is ook een pier te vinden en een haven.

Na Santa Barbara reden we aan het einde van de dag door naar onze volgende plaats, Buellton. Dit was meer een tussenstop en hebben we daar niet echt iets gedaan. Al hoe wel koken, voetballen en een biertje drinken natuurlijk ook leuke activiteiten zijn om te doen in een vakantie.

Dag 19: Highway 1 via Big Sur, Carmel, Monterey en Santa Cruz

Highway 1, oftewel California State Route 1. Wellicht de mooiste bestaande route van de westkust. Het loopt vanaf Dana Point langs Santa Monica, Santa Barbara, Big Sur, Carmel, Santa Cruz, San Francisco over de Golden Gate bridge, Fort Bragg naar Leggett.

Wij doen deze route en stopte onderweg om naar hele bijzondere beesten te kijken in San Simeon. Zee olifanten zijn langs Highway 1 op meerdere plaatsen te bewonderen. Mannetjes komen hier om voor de vrouwtjes te zorgen. In het najaar zijn de mannetjes in hevige strijd verwikkeld om de vrouwtjes en kan het er bloederig aan toe gaan. Zee olifanten hebben namelijk behoorlijke scherpe tanden. Hoe groter het mannetje is met de grootste neus hoe meer macht die heeft. Ze eten onder andere inktvissen en kleine haaien en soms ook penquins. Het gewicht van deze dieren kan oplopen tot 2700 kg. Behoorlijke zwaargewichten dus.

Hierna reden we verder over Highway 1 om vervolgens via de Bixby Creek Arch Bridge aan te komen in Big Sur. Oorspronkelijk zou hier een overnachting plaats vinden, maar door de bosbranden in 2008 was dat helaas niet mogelijk. Er was nog te veel beschadigd en niet opgebouwd. Het stuk Big Sur langs de weg konden we wel bezoeken. Hier stopte we dan ook voor de lunch.

In tegenstelling tot het grootste deel van Highway 1 is Big Sur behoorlijk bebost en groen. Een uniek stukje langs deze route wat ook tot de verbeelding spreekt van kunstenaars en andere vormen van cultuuruitingen. Je kunt hier in een beekje zitten op een stoel om al pootje badend een broodje te eten of gewoon heerlijk genieten van de omgeving.

Onze volgende stop was Carmel. Of eigenlijk Carmel by the Sea. Een klein stadje nabij Monterey. Carmel had ooit een bekende burgemeester, namelijk Clint Eastwood. Er wonen of woonde veel beroemdheden in deze plaats. Ooit gesticht door de Spanjaarden werd het later bestuurd door de Mexicanen toen de staat Californië nog behoorde tot de Mexicaans grondgebied. Sinds 1848 is Carmel en de staat gedurende de Mexicaans-Amerikaanse oorlog tot Amerikaans grondgebied verklaard.

Deze plaats heeft een zeer aparte wet. Indien men op hakken loopt die langer zijn dan 2 inches heb je een vergunning nodig om erop te mogen lopen. Daarin tegen heb je als hond een bijzonder goede behandeling. In winkels liggen etenswaren en hondenspeeltjes klaar voor als de baas wilt winkelen. Ook restaurants en hotels zijn ingericht op hondenbezitters. Vanaf het strand is er goed uitzicht op de Pebbles golf resort.

Na Carmel reden we door naar Monterey. Montorey staat bekend om het Monterey Bay Aquarium, Fisherman’s Warf en de Cannery Row. Een leuke stad aan de Pacific. Gezellige straatjes met boutiques, restaurants en schitterende gebouwen. Aan de kust is het zeeleven enigszins te volgen met de vele vogels en zeeleeuwen. Aan de kust kan men verder hardlopen of heerlijk picknicken op grote grasvelden. Dat laatste hebben wij dan ook gedaan. Na wat eten uit de supermarkt te hebben gehaald, hebben ons avondeten in Monterey langs de kust gedaan.

Onze laatste stop en tevens laatste kampeerovernachting was in Santa Cruz. In deze plaats ben ik met een kleine groep naar de Santa Cruz Beach Boardwalk gegaan. Een boulevard waar iedere avond kermis is. Er zijn achtbanen, botsauto’s, schiettenten en natuurlijk de snacks en de snoeptenten niet te vergeten.

Doordat het donker was, heb ik niet veel van het strand of de kustlijn meegekregen, maar erg was het niet. Na de botsauto’s te hebben gedaan, was ik wel toe aan iets ruiger. De botsauto’s reden namelijk niet erg snel en er was een richtingverkeer ingesteld. Hoe wil je dan een andere lekker frontaal aanrijden? De Verenigde Staten is het land van het procederen zullen we maar zeggen.

Hierna hadden we eindelijk een attractie met pit. De Giant Dipper. Een achtbaan die alleen steile afdalingen kent en nog van hout is gemaakt. Het is dan ook het op 5 na oudste achtbaan van de Verenigde Staten. De achtbaan dateert vanuit 17 mei 1924 en heeft al meer dan 50 miljoen mensen laten gillen. De Giant Dipper is ook te zien in films zoals The Lost Boys en Dangerous Minds.

Dag 20: If you are going to San Francisco

Dat was het dan. Onze laatste nacht in de tenten. Na een inspectie konden we dan officieel afscheid nemen van de tenten. Een eerste teken dat de reis bijna ten einde is. Er rest alleen nog maar een activiteit, maar zeker niet de minste. We gaan terug naar San Francisco!

San Francisco, een stad die eigenlijk niet echt des Amerikaans is. Het mag dan wel de fastfood ketens hebben en binnen de Amerikaanse grenzen vallen. San Francisco is een stad apart. Niet te vergelijken met New York, Las Vegas of Los Angeles. Het is de stad van tolerantie naar de kunstzinnige, homo’s en andere ruimdenkende mensen. Het is een stad gebouwd om bergen. Het is een stad die is gegroeid door de goldrush.

In 1906 was de stad zwaar getroffen door een aardbeving. Vrijwel heel de stad lag plat. De stad is nog niet veilig, want er staat een nieuwe aardbeving in de wachtrij. Het is alleen nog een kwestie van tijd.

San Francisco is ook de Wallstreet van de westkust en heeft zeer bekende landmarks zoals de Golden Gate brigde, Alcatraz Island, Chinatown, het kronkelende Lombardstreet en de vele Art-deco en Victoriaanse gebouwen en huizen. Het openbaar vervoer is ook erg goed geregeld en nog leuk ook. Er rijden Trolley bussen, metro en natuurlijk de bekende trams die nog zeer ouderwets zijn in gebruik en aanzien.

We begonnen met een tour door de stad met de bus. We reden langs de verschillende pieren van waar boten vertrekken naar Alcatraz en Angel Island, maar ook naar de andere plaatsen in de San Francisco Bay Area. We stopten bij de Fishermans Warf om daarover te wandelen en een broodje te eten bij Boudin Sourdough bakery and cafe. Ze maken een speciaal soort brood wat ooit gedurende de goldrushtijdperk is ingevoerd door de Fransen.

Daarna reden we langs de City Hall. Een van de weinige gebouwen die na de aardbeving is gebouwd. Het gebouw is wel speciaal aardbeving-proof gemaakt doordat het gebouw 102 millimeter kan bewegen in alle richtingen. Door een speciaal opgevulde isolatie.

Via de City Hall reden we naar Alamo Square bij de Six painted ladies. Deze huizen en het plein zijn bekend geworden door de openingsscène van de tv-serie Full House met Bob Sagett en de Olsen tweeling.

Hierna kwam direct nog een hoogtepunt. De Golden Gate bridge. Deze brug behoeft geen introductie. Deze brug werd geopend in 1937 en is het symbool voor San Francisco. De kabels van de brug zijn 93 cm dik. In totaal heeft deze brug 27572 aparte kabels om de boel bij elkaar te houden. De stad ligt regelmatig in een laag mist. Zo ook deze brug. De Golden Gate bridge is niet altijd in zijn geheel zichtbaar door de mist.

Vanaf dit punt namen we afscheid van onze reisleider die de volgende dag alweer een nieuwe groep moest ontvangen. Na het bedanken en het uitwisselen van de digitale adressen konden we de laatste 1,5 dag op eigen houtje invullen. Hiermee eindigde ook de rondreis. De rest van de route die we hebben afgelegd ziet er dan zo uit.

Deze dag sloten we af bij een restaurant met heerlijk Italiaans eten waarna een Tiramisu als toetje niet mocht ontbreken. Dit restaurant is te samen met nog andere te vinden in Belden place aan de Bushstreet. Dit restaurant heet ook Café Tiramisu. De obers doen het ook erg leuk. De bedrijfsleider (of eigenaar) lijkt zelfs op Andy Garcia, maar dan ouder.

Dag 21: San Francisco en The Rock

Welcome to the Rock, was een bekende zin uitgesproken door Sean Connery in de film The Rock. Vandaag stond het laatste hoogtepunt van de reis op het programma. Een bezoek aan Alcatraz Island.

Vanuit het hotel liepen we naar Powellstreet vanwaar we de cable car namen richting de Fisherman’s Warf. Vlak bij de werf hebben we genoten van een heerlijke Amerikaans ontbijt met ei, spek en pannenkoekjes. Daarna liepen we naar pier 33 vanwaar de ferry ons zou brengen naar Alcatraz Island.

Alcatraz Island is ontdekt door de Spanjaarden en werd toen het eiland van de pelikanen (La Isla de los Alcatraces) genoemd. Al snel werd er op dit eiland een fort gebouwd gedurende de Mexicaans-Amerikaanse oorlog. Snel daarna werd het een gevangenis waarin indianen en krijgsgevangen werden vast gezet. Ook werd Alcatraz gebruikt tijdens de Amerikaanse burgeroorlog en werden Amerikanen die achter de confederatie stonden (Zuidelijke staten) opgesloten in deze gevangenis.

Door de jaren heen heeft Alcatraz bekende misdadigers te gast gehad zoals George “Machine gun” Kelly, Robert Franklin “The Birdman” Stroud en wellicht de bekendste van allemaal, Al Capone. De celblokken zijn verdeeld en bijna allemaal vernoemd naar straten in New York. De bekendste cellenblok is in C block en dan de middelste rij. Deze heet namelijk Broadway en kijkt uit naar Times Square, waar vroeger werd gegeten.

Rondom Manhattan en Broadway is de Gun Gallery vanwaar de wachters konden schieten in geval dit nodig was. Wachters die in de cellenblokken liepen, waren ongewapend. D block had de isoleercellen. Na mijn bezoek aan dit cellenblok, kreeg ik het dan een opgejaagd gevoel, omdat het er klein, vochtig en donker kan zijn als de deur dicht zou zitten.

Indien je ooit op Alcatraz komt, doe dan zeker de audiotoer. Die is meer dan de moeite waard. Ze hebben zelfs een Nederlandse versie die alles goed aangeeft. Na het zien van de luchtplaats, de keuken en de directeurskamer ben ik de rest van het eiland wezen bekijken. Helaas was niet alles toegankelijk, want door de zee en de lucht zijn sommige delen te gevaarlijk om open te stellen. Hiermee is dan ook de reden benoemd waarom de gevangenis Alcatraz, of te wel The Rock, werd gesloten in 1963. Het aangetaste gesteente van de verschillende gebouwen is dan ook goed zichtbaar.

Na dit indrukwekkende stuk geschiedenis, voerde we terug met de ferry naar het vaste land van San Francisco om te wandelen naar Lombardstreet. Deze straat is bekend door het stuk Lombardstreet in de wijk Russian Hill. De een richting, kronkelende, steile straat is een apart stukje San Francisco. Je moet er niet doorheen willen indien je haast hebt. Men neemt er dan ook goed de tijd voor. De inrichting van de straat is verder prachtig. De bloemen, planten en de bestrating. De huizen aan de zijkant maken het plaatje compleet.

Vervolgens reden we met de bekende cablecar terug naar Union Square om daar nog even de laatste winkels te bezoeken en te relaxen op het plein. Op het plein was de gezelligheid en de relaxte sfeer van de stad was goed te merken. Het zonnetje scheen heerlijk en de kunstenaars waren hun stukken aan het verkopen op het plein.

De avond sloten we af met wat Mexicaans voedsel en namen we een afzakkertje in een café. Dit was dan ook de laatste avond van de reis.

Dag 22 – 23: Bye bye USA, Home Sweet Home

De volgende en daarmee laatste ochtend moesten we al om 7 uur op het vliegveld zijn om het vliegtuig te nemen naar Chicago. Aangezien onze vlucht naar de V.S. niet al te vlekkeloos verliep, hadden we al wilde plannen om dezelfde avond nog aan te komen in New York of Miami.

Gelukkig was dat niet het geval en ging de terugvlucht meer dan voorspoedig. Via Chicago vlogen we naar Amsterdam van waar de reis dan toch op zijn einde was kwam.